Ćwiczenia dla jąkających się i nie tylko

Ćwiczenia dla jąkających się i nie tylko stanowią piątą część cyklu wierszyków i ćwiczeń na głoski. Pomysł na ich napisanie zrodził się podczas Międzynarodowej Konferencji Logopedycznej pt. „Zaburzenia płynności mowy – teoria i praktyka”, która odbyła się we wrześniu 2014 roku na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Przeglądając ofertę zgromadzonych tam licznie wydawnictw, doszłam do wniosku, że brakuje materiałów do ćwiczeń dla osób z niepłynnością mowy.

Stanęłam przed trudem tworzenia ćwiczeń na każdą głoskę zgodnie ze schematem, jaki otrzymałam w czasie studiów od znakomitej znawczyni tematu – dr Katarzyny Węsierskiej, znacznie jednak rozszerzonym. Zgodnie z tym schematem przedłużone samogłoski zostały oznaczone wielką literą. Równocześnie dodałam do ćwiczeń wyrazy 5- i 6-sylabowe dla osób bardziej zaawansowanych w płynnym mówieniu, natomiast pozostali (w tym dzieci) mogą poprzestać na wypowiadaniu 3–4 wyrazów na jednym oddechu. Opatrzyłam też wszystkie głoski rymowankami, które łatwo zapamiętać i powtarzać przy różnych okazjach.

Mam nadzieję, że moja książka będzie wartościową pomocą dla wszystkich borykających się z jąkaniem i pracujących z nimi logopedów. Zgromadzony materiał można wykorzystać także w terapii wad wymowy, zwłaszcza starszych uczniów czy dorosłych, a także wszystkich, którzy z racji swojego zawodu pragną ćwiczyć płynne wypowiadanie się. Dodatkowym atutem publikacji są ilustracje autorstwa Agaty Fuks i Piotra Olszówki.

Uwagi logopedyczne:
W opracowaniach wyrazów na spółgłoski przed samogłoskami [ę], [ą] uwzględniłam słowa, w których pojawiają się w pierwszej sylabie głoski [ą], [ę], pominęłam natomiast wyrazy, w których litera „ą” jest odczytywana jako „om”, on”, „oń”, a litera „ę” jako „em”, „en”, „eń”, np. poniższe słowa odczytujemy następująco:

trąba – jako „tromba”
trącać – jako „troncać”
trąd – jako „tront”
trądzik – jako „trońdźik”.

A zatem nie wykorzystują one głoski [ą], lecz [o]. Natomiast w wyrazie jednosylabowym na głoskę [k] ujętą przed samogłoską [e] wykorzystałam słowo „kęp”, które odczytuje się jako „kemp”. Wyrazy niebędące w mianowniku uwzględniłam też w innych przykładach. Z kolei jako słowo zaczynające się od sylaby „sio” wpisałam wyraz „siądź”, który odczytuje się jako „śońć”.