Dzieci getta. Mam na imię Adam

&bdquo Jestem synem ziemi i nie mam ojc&oacute w&rdquo &ndash m&oacute wi gł&oacute wny bohater powieści, kt&oacute ry miał trzech ojc&oacute w i trzy imiona. Po przeprowadzce do Nowego Jorku Adam Dannun zmyśla swoją tożsamość i podaje się za dziecko polskiego Żyda cudem ocalałego z warszawskiego getta. W rzeczywistości jest ocaleńcem z innego getta, utworzonego w 1948 roku przez izraelskie wojsko w palestyńskim mieście Lidda. Nieoczekiwane spotkanie z dawnym opiekunem odsłania przed nim nowe fakty dotyczące jego pochodzenia i skłania do porzucenia pracy nad alegoryczną książką o średniowiecznym arabskim poecie Waddahu al-Jamanie, by zająć się &bdquo kroniką niespisanej zbrodni&rdquo i udokumentować masakrę dokonaną przez izraelskie wojsko na mieszkańcach Liddy, kiedy to &bdquo cały nar&oacute d poprowadzono na rzeź&rdquo .

To zaledwie jedna z warstw tej wyrafinowanej formalnie powieści, kt&oacute ra w poruszający spos&oacute b opowiada o historii pisanej najczęściej przez zwycięzc&oacute w, o milczeniu narzuconym ofiarom, o oprawcach, kt&oacute rzy sami byli ofiarami, o pamięci, kt&oacute ra zaciera to, czego nie spos&oacute b znieść, o strupieszałym języku, kt&oacute ry kapituluje wobec niewyobrażalnej zbrodni, i o literaturze, kt&oacute ra pr&oacute buje m&oacute wić poprzez ciszę. Jednym z kluczy do książki jest istniejąca w języku arabskim liczba podw&oacute jna &ndash w powracającej grze lustrzanych odbić i tańcu cieni kryje się cząstka prawdy na temat dramatycznego splotu doświadczeń dw&oacute ch skazanych na siebie narod&oacute w. Czytanie tej powieści &ndash fragmentarycznej, nieoczywistej, mylącej tropy &ndash przypomina właśnie proces składania w całość roztrzaskanego lustra. Cały jej sens ujawnia się dopiero po wstawieniu w ramę ostatniego boleśnie raniącego odłamka.