Dziewczynka w lustrze

Dla osób, które miały szczęśliwe dzieciństwo, książka ta jest zwierciadłem przeszłości. Te, które nie mają tak dobrych wspomnień, mogą dzięki niej przekazać ciepło własnemu dziecku i czerpać z tego doświadczenia, mogą wspólnie patrzeć w lustro: Co w nim widzisz? Swoją mamę, siebie jako małą dziewczynkę? Pokolenia dziewczyn i kobiet, które cię poprzedzały? Może siebie jako przyszłą&nbsp dorosłą kobietę?Przewracając strony, możemy podziwiać magię słów Katalin Tasi i obrazów Hajnalki Szimonidesz. W tekście jest miękkość i ciepło, które pięknie oddaje stonowana kolorystyka stron i malowane ilustracje. Działają tak, że chcemy gładzić długie włosy mamy, dotykać płatków&nbsp bukietu, który trzyma, czy delikatnej skóry małej siostry. Każdy wiersz stanowi, oparte na wspomnieniach, przemyślenia o rodzicach,&nbsp dziadkach, przyjaźni, przemijaniu, starości czy oczekiwaniu rodzeństwa.&nbsp Dziewczynka w lustrze&nbsp to lektura o cieple, jakie dają więzy rodzinne i przyjacielskie, książka dotykająca istoty&nbsp codzienności, potrzebna w świecie powszedniego zabiegania.&nbsp

Katalin Tasi, jak sama mówi, jako dziecko uwielbiała bajki, teatr i&nbsp przygody, a kiedy dorosła, zdała sobie sprawę, że bardzo lubi opowiadać historie. Inspiracją dla powstania&nbsp Dziewczynki w lustrze&nbsp stała się ilustracja Boglárki Paulovkin z książki&nbsp Mário Csillagszedő&nbsp Ottó Kissa, przedstawiająca dziewczynkę klęczącą przed lustrem obok sznuru pereł&nbsp i szminki. Tomik wierszy i obraz wywarły na autorce ogromne wrażenie. Wiele razy wracała do książki, a przed sobą miała twarz małej,&nbsp przeglądającej się w lustrze dziewczynki. Od tego momentu&nbsp zastanawiała się: gdybym była bohaterką z książki, kogo bym zobaczyła&nbsp w lustrze: czy nadal małą dziewczynkę?&nbsp Dziewczynka w lustrze&nbsp powstała zimą 2005 roku i czekała na publikację siedemnaście lat. Katalin Tasi, z zawodu prawniczka, która&nbsp przez 17 lat pracowała w biurze Rzecznika Praw Obywatelskich, napisała&nbsp ją w swoim rodzinnym domu, w pokoju ukochanego dziadka, do którego zresztą często wraca w swoich utworach. W miejscu tym wspominała dziecięce lata, chwile, kiedy dziadek opowiadał jej, inspirowane ludowymi przypowieściami, historie.