Neron. Człowiek odarty z mitów

Wspaniała, oszałamiająca książka. Pozwala ujrzeć po raz pierwszy Nerona – najbardziej osławionego i&nbsp najmniej zrozumianego władcę Imperium Romanum „The Times”.
Kim naprawdę był Neron Klaudiusz Druzus Germanik? Dlaczego stał się symbolem zła?&nbsp Co zrodziło legendę łotra wszech czasów, która przetrwała dwa tysiąclecia?
Zbrodniarz, który spalił Rzym, by na jego zgliszczach śpiewać pieśń o&nbsp upadku Troi… Tyran, który żądał dla&nbsp siebie boskiej czci… Morderca, który zabił matkę i&nbsp żonę… Niewdzięcznik, który posłał na śmierć swego nauczyciela Senekę… Sadysta, który rzucał chrześcijan na pożarcie lwom… Pozbawiony talentu pyszałek, który kazał podziwiać swe żałosne artystyczne popisy… Rozwiązły lubieżnik, który zaspokajał najbardziej dzikie żądze… Niemal wszystko w tym wizerunku jest zmyśleniem. Neron ma na sumieniu nie&nbsp więcej grzechów niż jego wychwalani poprzednicy i&nbsp następcy – Juliusz Cezar, Klaudiusz, Konstantyn Wielki.

Neron nie&nbsp spalił Rzymu, tylko go ratował i&nbsp odbudował. Gdy wybuchł pożar, był poza&nbsp Rzymem, ale na wieść o&nbsp katastrofie wskoczył na konia tak jak stał i&nbsp popędził ratować ukochane miasto. Nie śpiewał w&nbsp todze przy dźwiękach kitary, bo nie&nbsp miał ani togi, ani kitary. Chrześcijan i&nbsp żydów, których bodaj od siebie nie&nbsp odróżniał, traktował znacznie lepiej niż czczony za szczególną dobroć Tytus, winny śmierci miliona żydów. To wszystko jednak nie&nbsp znaczy, że Neron był cnotliwym władcą, oczernionym przez&nbsp plotkarską tradycję.

RICHARD HOLLAND – znakomity pisarz i&nbsp wieloletni dziennikarz „The Times”, znawca historii starożytnej – demaskuje mistyfikację, której ofiarą stał się Neron na przestrzeni dziejów. Nie wybiela swojego bohatera, lecz rewiduje i&nbsp podważa mit odrażającego despoty, jaki narodził się tuż po śmierci cesarza, gdy jego pamięć została w&nbsp Rzymie oficjalnie potępiona, a posągi usunięte z&nbsp miejsc publicznych.
Ta książka odsłania portret odmienny niż utrwalony w&nbsp kulturze masowej przez&nbsp tradycję, literaturę i&nbsp film, rozpowszechniony także przez&nbsp Henryka Sienkiewicza w&nbsp „Quo vadis”. Odziera postać cesarza z&nbsp hollywoodzkiego kiczu, ukazując innego Nerona: nie&nbsp błazna, lecz ulubieńca tłumów nie&nbsp antychrysta, lecz artystę nie&nbsp wojownika, lecz pacyfistę nie&nbsp tyrana, lecz oswobodziciela nie&nbsp potwora, lecz człowieka.

&nbsp