Opowieść mojej mamy. Ocalić rodzinną historię od zapomnienia

Obóz. Marsz śmierci. Rzeź Woli. Ubeckie tortury. Słowa te były wypowiadane w jej domu – szeptem lub krzykiem – odkąd pamięta. Wsiąkły w nią tak jak tusz w numerze wytatuowanym na przedramieniu matki. Małgorzata zaczyna pisać. Czas przekazać tę historię dalej.

——————————————————————————————————

– Zgadnij, skąd dzwonię?! – każę mamie zgadywać, ale mój pełen radości i dumy głos zdradza szybko powód mojego podekscytowania. Cieszymy się razem, teraz będziemy sobie codziennie rozmawiać.

(…)

– No to podaj mi numer, proszę! – mówi mama na koniec rozmowy.

Podaję, a w słuchawce zapada głucha cisza.

– Hej, co się stało? Halo, halo! Dlaczego nic nie mówisz? Halo, słyszysz mnie? – Zaczynam się niepokoić.

(…)

Rozłączamy się. Czuję dziwny niepokój. Chodzę niespokojnie po korytarzu. Zamówię taksówkę i pojadę zobaczyć, co się dzieje. Moja zdyscyplinowana, opanowana z reguły mama tak się nie zachowuje. Zaczynam się ubierać.

Nagle dzwonek telefonu. Błyskawicznie podnoszę słuchawkę.

– Mama!

– Słuchaj, ja twój numer mam na ręce…

Fragment „Opowieść mojej mamy”