Polskie prawo karne. Część ogólna

„Juliusza Makarewicza nie trzeba prawnikowi przedstawiać. Chyba każdy adept prawa w Polsce słyszał o nim podczas studiów prawniczych – jeżeli nie na wykładach z historii prawa, to na zajęciach z prawa karnego. Ową rozpoznawalność lwowski uczony zawdzięcza wzorcowemu, znakomitemu Kodeksowi karnemu z 1932 r., który powszechnie określa się kodeksem Makarewicza. (…) Owocem żmudnych prac badawczych nad prawem karnym Polski przedrozbiorowej jest (…) dzieło zatytułowane Polskie prawo karne. Część ogólna, wydane pierwotnie przez Książnicę Polską Towarzystwa Nauczycieli Szkół Wyższych. Jest ono ze wszech miar wyjątkowe nie tylko w dorobku naukowym Juliusza Makarewicza, ale w ogóle w polskiej literaturze karnistycznej oraz historycznoprawnej. Mimo upływu niemal 100 lat nie powstało żadne porównywalne studium nad prawem karnym Pierwszej Rzeczypospolitej w połowie XVIII stulecia. Makarewicz wykańczał swe dzieło ze świadomością, że Polska się odradza. Robił to w zgiełku wojny. W zaciszu bibliotek i gabinetu… Wojna o Lwów z Ukraińcami opóźniła nieco wydanie, ale książka ukazała się z jakże piękną i wzruszającą dedykacją: Patrie renascenti ex urbe semper fideli, homagium, a na stronie tytułowej wskazano jako miejsce wydania: Lwów-Warszawa, dwie stolice”.
Z przedmowy Adama Redzika, profesora Uniwersytetu Warszawskiego
Książka stanowi reprint wydania z 1919 r.