Prawo intertemporalne z perspektywy nauki prawa cywilnego

Doniosłość problematyki prawa intertemporalnego prawa cywilnego jest wręcz olbrzymia, a potrzeba refleksji nad ową problematyką paląca. Niniejsza monografia ma przemyślaną i konsekwentnie zrealizowaną, a w rezultacie przejrzystą strukturę. Autor formułuje własną, oryginalną koncepcją prawa intertemporalnego jako zbioru norm wyinterpretowanych z przepisów intertemporalnych, które to normy nakazują podmiotowi dokonującemu wykładni tekstu aktu normatywnego uczynić przedmiotem wykładni określone przepisy lub zespoły przepisów. Autor stawia sobie zadanie takiego usystematyzowania dyrektyw dotyczących wykładni przepisów intertemporalnych, że wyznaczać one będą określoną procedurą czy wręcz algorytm wykładni tego rodzaju przepisów. Odnosi co prawda owo zadanie expressis verbis do problematyki wykładni prawa cywilnego, ale Jego analizy mają doniosłość dla problematyki wykładni przepisów intertemporalnych jako zagadnienia z zakresu ogólnej koncepcji wykładni prawa. Ta próba uporządkowania dyrektyw wykładni przepisów intertemporalnych prawa cywilnego, oparta na spójnych założeniach z zakresu ogólnej teorii prawa (szkoły poznańsko-szczecińskiej), zwłaszcza ogólnej teorii wykładni, stanowi rdzeń rozprawy i przesądza o jej wysokiej wartości.

Autor zawarł w monografii oryginalną, całościową, podbudowaną teoretycznie koncepcję prawa intertemporalnego, zwłaszcza wykładni przepisów intertemporalnych, umiejscowioną w perspektywie nauki prawa cywilnego i wykazał jej praktyczną przydatność. Jestem przekonany, że monografia rzuci snop jasnego światła na trudne, ważne i palące problemy intertemporalne, z którymi zmaga się dzisiaj polska cywilistyka.

prof. US dr hab. Stanisław Czepita