Tamara, siostra wulkanu

Tamara, siostra wulkanu to oparta na faktach powieść o życiu wybitnej polskiej malarki Tamary

Łempickiej. Jest kontynuacją jej losów ukazanych w powieści „Ja, Tamara”, która została wydana w

2020 r.

W pierwszym tomie czytelnik śledził jej tragiczne losy w Rosji w czasie Rewolucji Październikowej,

potem jej oszałamiającą karierę artystyczną w Paryżu w latach 20-30 XX wieku. Jej przyjaźnie z

wybitnymi osobistościami w przedwojennej Europie – od książąt i markizów po Coco Chanel, Ernesta

Hemingway’a czy Picassa.. Pierwszy tom kończył się wiosną 1939 r., gdy na parę miesięcy przed

wybuchem 2 wojny światowej Tamara Łempicka wkracza wraz ze swym drugim mężem, węgierskim

baronem Raoulem Kuffnerem na pokład transatlantyku wywożącego ich do Ameryki.

Ameryka nie złożyła jednak hołdu paryskiej sławie, ma już własnych idoli malarstwa abstrakcyjnego,

jak Jackson Pollock czy Mac Rothko. Łempicka, nazywana drwiąco „baronową z pędzlem” łykać musi

ironiczne recenzje z nielicznych wystaw, na temat swego „staroświeckiego malarstwa”. Rozgoryczona

opuszcza Nowy Jork aby w 1940 r. zamieszkać wraz z mężem w Hollywood, co jest jej kolejnym

błędem. Spragniona rozgłosu, obwieszona biżuterią staje się uosobieniem luksusu i odrzucana jest

przez wpływową cyganerię.

Podróż do zrujnowanej po wojnie Europy wpędza Tamarę w depresję. Europa przestała być jej

domem, jednak takim domem nie stała się też nigdy Ameryka. Ostatecznie decyduje się porzucić USA i

zamieszkać w Cuernavaca, pod wulkanem El Popo w Meksyku, gdzie przyjacielem jej ostatnich lat staje

się młody rzeźbiarz meksykański, występujący w powieści pod imieniem Pablo.

Łempicka szczęśliwie zdołała dożyć dni, gdy na parę lat przed śmiercią zostanie ponownie odkryta

w Paryżu przez grupkę młodych zafascynowanych jej malarstwem absolwentów sztuk pięknych.

Zorganizowana przez nich jej wystawa w Galerie Luxembourg w 1973 r. staje się międzynarodową

sensacją.