Wspólna historia? Pięćdziesiąt lat doświadczeń Polaków, Czechów i Słowaków w warunkach niepodległości, okupacji i reżimów totalitarnych (1918-1968)

Koniec I wojny światowej wyznaczył nowy etap w dziejach wielu narodów Europy Środkowo-Wschodniej.
Dla Polaków oraz Czechów i Słowaków nastał czas wolności oraz nadziei na budowę niepodległych i nowoczesnych państw, które trwale zaistnieją na mapie Europy. Łączyło się to z podjęciem istotnych decyzji dotyczących przyszłego funkcjonowania. Kraje te musiały rozwiązać liczne problemy związane ze sprawami bezpieczeństwa, relacji międzynarodowych, organizacji państwa, spraw ustrojowych, kwestii społecznych i gospodarczych.
Wybuch II wojny światowej zakończył krótki okres niepodległości Polski i Czechosłowacji.
Oba państwa stały się ofiarami agresji III Rzeszy, a po wojnie znalazły się we wspólnym bloku komunistycznym. Choć dzieje Polaków, Czechów i Słowaków różniły się znacznie w poprzednich stuleciach, to łatwo dostrzec, że w najnowszej historii można wyróżnić podobne etapy, którym warto przyjrzeć się w rozpatrywanym kontekście.